Rakun, Ben ve Okyanus
Sabahın yeni yetme aydınlığı yatağımda yüzümü bulup da beni nazikçe uyandırınca, okyanusu gören odamın balkonuna doÄŸru kalkıp ilerliyorum… Sürgülü balkon kapısını bir an önce yeni doÄŸan güneÅŸi görmeyi özleyen bedenimle buluÅŸturmak için güçlü ve hızlı bir ÅŸekilde iterek açıyorum… Bu kibar küçük bedenin gerektiÄŸinde ortaya çıkardığı güç beni hep çok ÅŸaşırttı ve hep ÅŸaşırtacak… Balkonun kenar demirlerine kollarımı dayayıp aÅŸağı doÄŸru eÄŸiliyorum… O kısacık an, içerisinde muhteÅŸem bir sonsuzluÄŸu barındıran çok özel anlardan… Bütün varlığımı ne kadar çok geniÅŸletsem ki gözlerimin önünde serilen bu ÅŸöleni olduÄŸu gibi içime çeksem, böylece nereye gidersem gideyim hep benimle olduÄŸunu bilsem?
Durma, Yolun Kendisi Olana Dek
Geçen hafta bir felsefe seminerine katıldım. Seminerin yapıldığı binanın giriÅŸ kapısında, bembeyaz saçlarını topuz yapmış derli toplu güler yüzlü 60-65 yaÅŸlarında bir hanımefendiyle karşılaÅŸtık. Aynı yere gittiÄŸimizi fark edince baÅŸladık tanışma seremonisine. Bekleme salonuna girdiÄŸimizde sohbetimiz gittiÄŸine koyulaÅŸmıştı bile... Onunla konuÅŸurken ses tonlarımızın ve bu sesin ardında birbirimize duyduÄŸumuz ilgi ve merakın asıl ortak noktamız olduÄŸunu gözlemledim. Dinledikçe dinleyesim, konuÅŸtukça konuÅŸasım geldi.
Ä°kiyi Bir EtmiÅŸler AÅŸk Olsun Diye
Sabahın beÅŸ buçuÄŸunda teyzemin evinin önünde annemle taksiden iniyoruz. Bahçenin içinden geçip kapıya kadar taşıyoruz çantalarımızı. Hemen dikkatimi çekiyor Portakal AÄŸacının hareketleri. Ondan, teyzemin uyandığını ve yukarı kattan aÅŸağıya doÄŸru inmeye baÅŸladığını haber alıyorum. Derken merdivende terlik sesleri duyuluyor. “Niye aramadınız!? Osman sizi almaya gelirdi.” Annemle teyzem sarılıyorlar, Ä°ki kardeÅŸin kucaklaÅŸması Portakal AÄŸacını acayip neÅŸelendiriyor. Yan gözle izliyorum onu. Ä°zlendiÄŸini çok sonra anlayacak oysa, ona ruhumla yaklaÅŸtığımda.
KöÅŸe Bitkisi ve Uyanış
AkÅŸam üstü yol kenarında park ettikleri arabanın arkasında bir kadın ve bir erkek ayaküstü sigaralarını içerken konuÅŸuyorlar bir taraftan. Ä°kisi de dalgın, birbirlerini dinler dinlemez haldeler. Bedenleri hafif birbirlerine dönük, bakışları uzaklara... Kadın biraz üzgün biraz telaÅŸlı kendi için önemli gördüÄŸü bir ÅŸeyleri paylaÅŸmak istercesine; “Dün bebeÄŸimi ofiste unutmuÅŸum! Bir oyuncak bebeÄŸim var benim. Yarı yolda döndüm aldım onu öyle gittim eve!” Adam hiç istifini bozmuyor. Bakışlar hala uzaklarda... Ä°kisi sigaralarından birer nefes daha çekiyor, aynı An’da. Ve Ben geçip gidiyorum yanlarından, zihnimde ÅŸu soruyla: “Neredesin Ä°lgi? Neden tam burada, bu iki insanla birlikte deÄŸilsin?”.