Durma, Yolun Kendisi Olana Dek!

Geçen hafta bir felsefe seminerine katıldım. Seminerin yapıldığı binanın giriş kapısında, bembeyaz saçlarını topuz yapmış derli toplu güler yüzlü 60-65 yaşlarında bir hanımefendiyle karşılaştık. Aynı yere gittiğimizi fark edince başladık tanışma seremonisine. Bekleme salonuna girdiğimizde sohbetimiz gittiğine koyulaşmıştı bile... Onunla konuşurken ses tonlarımızın ve bu sesin ardında birbirimize duyduğumuz ilgi ve merakın asıl ortak noktamız olduğunu gözlemledim. Dinledikçe dinleyesim, konuştukça konuşasım geldi.

Sohbetin bir yerinde bana bir kitap önerdi; “Kurtlarla Koşan Kadınlar”. Kitabın yazarı her kadında yaşlı bilge bir kadının varlığından bahsediyormuş. Hafta içi hemen kitabı aldım ve okumaya başladım. Yazar bir gece rüyasında ayaklarının dibinde yaşlı bir kadın görür. Bu durumdan rahatsız olur fakat bilge kadın ona bunun olması gereken olduğunu söyler ve kendi ayaklarını tutmuş daha yaşlı bir kadını işaret eder. Ve derinlik arttıkça başka yaşlı bilge kadınların olduğunu görür. Hayretle uyanır.

Sabahki yürüyüş yolum boyunca içimdeki bilge kadını düşündüm. Ayaklarımın dibinde olduğunu farz etmek beni de biraz tedirgin etti doğrusu. Neden sonra, aklıma okuduğum bir kitaptaki harika söz geliverdi; “Duyarlılığınız arttıkça öyle bir an gelir ki, yürürken bastığınız yerden af dilercesine atarsınız adımlarınızı.” Aynı anda yanından geçmekte olduğum apartmanın dairelerinden birinden bir “kurt uluması” kulağımda çınlayınca, “işte!” dedim “tam zamanı”... Durdum, içimdeki yaşlı bilge kadını aşağıda, ayaklarımın dibinde ilgi ve merakla aradım, bana bir şeyler söylemesini yürekten istedim...

Bembeyaz saçlarını topuz yaparak başında toplamış derli toplu güler yüzlü bilge kadın şöyle söyledi;

“Durma! Sen, yolun kendisi olana dek yürümelisin!”.

 

Not: Bu yazıda bolca simge kullanılmıştır.

Derli toplu: Disiplinli olmayı işaret eder.

Güler yüzlü: İzin veren ve kabul eden bir hali simgeler.

Kurt: Sezgisellikle ilerlemeyi anlatır.